30 maja 1505 r. podczas obrad Sejmu w Radomiu, w kościele farnym pw. św. Jana Chrzciciela, uchwalono konstytucję Nihil novi. Stanowiła ona podstawę funkcjonowania dwuizbowego parlamentu. Jej wprowadzenie uważa się często za początek demokracji szlacheckiej w Królestwie Polskim. Pełna formuła łacińska brzmiała nihil novi sine communi consensu (nic nowego bez powszechnej zgody), co należy rozumieć jako: nie można uchwalić nowego prawa, na które nie zgodzi się Sejm reprezentujący powszechny interes szlachty. Jej nazwę potocznie tłumaczy się jako nic o nas bez nas.

Zakazywała ona królowi wydawania ustaw bez uzyskania zgody szlachty, reprezentowanej przez Senat i izbę poselską. Król mógł wydawać samodzielne edykty tylko w sprawach miast królewskich, Żydów, lenn, chłopów w królewszczyznach i w sprawach górniczych (przykładem późniejszym było rozporządzenie z 2 października 1535 uznające Zwierciadło saskie za prawo obowiązujące w sądach miejskich i wiejskich). Konstytucja Nihil novi unieważniała przywilej mielnicki i w znaczny sposób umacniała pozycję szlacheckiej izby poselskiej.

Jedną z najważniejszych decyzji tego sejmu była zgoda króla Aleksandra Jagiellończyka na wydanie drukiem postanowień sejmu, co miało przyczynić do upowszechnienia prawa i znajomości konstytucji sejmowych wśród szlachty polsko-litewskiej. Ten zbiór praw, przygotowany przez kanclerza Jana Łaskiego, ukazał się jako Commune incliti Poloniae Regni privilegium, lepiej znany jako tzw. Statut Łaskiego (wydane w oficynie Jana Hallera w Krakowie w 1506 r.). Zawierał on zbiór wszystkich aktów prawnych przyjętych od czasów Kazimierza Wielkiego, i walnie przyczynił się do upowszechnienia znajomości prawa w Rzeczypospolitej.